Start
Deze week startte ik een counseling. Een jongen van 21 jaar met dyslexie en ADD.
Geen beeld
Bij binnenkomst vertelde hij, het toch wel lastig te vinden om zich een voorstelling te maken van wat hij kon verwachten. Tijdens de intake had hij het wel begrepen, maar toch. Logisch, om je een beeld bij een counseling te kunnen vormen is een beelddenker afhankelijk van een ervaring. Juist de beelddenker kan pas een beeld vormen en onthouden als hij iets heeft ervaren. Dus deze eerste dag was ook wel erg spannend, want zou hij ervaren. Tijd om te beginnen!
Doel
Voor we starten bepalen we altijd een concreet doel. Mijn cliënt wil graag de opdrachten, die hij op school krijgt, zelf kunnen plannen. Zijn moeder heeft hem tot nu toe ondersteund, maar hij wil het graag zelf kunnen. Een geweldige uitdaging, waar we de komende dertig uur samen aan zullen werken.
Oriëntatiepunt
Bij een counseling krijgt een cliënt na het bepalen van het doel als eerste een oriëntatiepunt. Het oriëntatiepunt is een hulpmiddel om te kunnen focussen. Net zoals de vlag bij de uitgang van het doolhof ook je oriëntatiepunt is. Mijn cliënt moest even wennen aan het oriëntatiepunt, het gaf hem het gevoel alsof er op de rem werd getrapt. Ik vroeg of het vervelend was, maar dat was niet het geval. De rest van de ochtend hebben we geoefend met het gebruik van het oriëntatiepunt. Het waren vele nieuwe ervaringen. Na de laatste oefening vroeg ik hoe mijn cliënt de morgen had ervaren. Hij zei:”Hier heb ik wel wat aan”.
Ontroerde moeder
Maar dat was nog niet alles! Kijk ik de volgende morgen in mijn mail, krijg ik een mail van een diep ontroerde moeder. Haar zoon was zo enthousiast geweest, had zo onverwacht veel verteld over wat hij had geleerd, ze had er een brok van in haar keel gekregen. De beslissing om de counseling te doen was moeilijk geweest, maar wel een goede, zo schreef ze.
